[blok]Istnieje co najmniej 27 sposobów na stanie się wilkołakiem, a przyczyny owego możemy podzielić na:
I) wilkołactwo wywołane przez czynniki magiczne - likantrop ulega przemianie tylko wtedy, kiedy zadziała czar i pozostaje pod wilczą postacią bez przerwy przez określony, zależny od natury uroku, czas.

1) wilkołak nie mający wpływu na przemianę (tzw. przemieniec):

a) klątwa, urok, czar, itd. - na ofiarę (lub ofiary; może to być równie dobrze cała rodzina lub ród) rzucone zostaje przekleństwo zmuszające ją do czasowego lub stałego pozostania pod wilczą postcią; dokonać mogą tego czarownice, wiedźmy, bogowie i święci; sposób powszechny szczególnie na Słowiańszczyźnie, w starożytnej Grecji i Rzymie; często magia ta zmuszała wilkołaka do pozostania pod wilczą postacią przez szereg lat, podczas których przemieniec, jeśli chciał powrócić do ludzkiej formy, nie mógł ani razu spożyć mięsa.

b) pokuta za grzechy - pogląd, który narodził się w chrześcijańskiej Europie, mówi o tym, że po śmierci dusze grzeszników tułają się po świecie pod postacią zwierząt, będąc doszczętnie złymi, szkodząc na wszelkie sposoby żyjącym.

c) niedopilnowanie ceremonii chrztu świętego przez rodziców chrzestnych - dziecko posiada w związku z tym dwie dusze: chrześcijańską oraz pogańską, z których ostatnia ma odpowiadać za okresowe przemiany w wilka.

d) kara boska - za karę za uczynione grzechy, śmiertelnik zostaje przemieniony w wilka przez boga lub świętego; jako przykład podać można klątwę Likaona, czy przemienienie króla Walii w wilka przez św. Patryka.

e) urodzenie - jeśli choćby jeden z rodziców nosi we krwi wirusa, niemal pewnym jest, że dziecko narodzone z tego związku będzie wilkołakiem; najprawdopodobniej jedynym sposobem wyleczenia dziecka jest \"podkuwanie\", które musi mieć miejsce przez okres kolejnych trzech nocy Bożego Narodzenia - dzieci nie ulegają bowiem transformacji przed ukończeniem 20 roku życia; pierwotnie imało się to jedynie chłopców, obecnie może to dotyczyć również dziewczynek (które pierwotnie stawały się czarownicami).

f) wrodzone zdolności do przemiany w wilka - przemiana często dokonuje się w sytuacjach temu dogodnych (np. w chwilach zagrożenia); może wynikać z umiejętności magicznych bądź z tego, iż osoba ta w swojej naturze ludzkiej posiada zakodowane pewne cechy natury wilczej; w niektórych przypadkach podlega kontroli, w innych zaś nie.

2) wilkołak przemieniający się podług swojej woli i mający kontrolę nad swoją wilczą formą - dotyczy głównie czarowników, którzy posiadają magiczne zdolności (wrodzone lub, jak w kulturze chrześcijańskiej, otrzymane od diabła); podania słowiańskie donoszą, że takie umiejętności mieli podobno również owczarze.

a) zawarcie paktu z diabłem - dotyczy w szczególności ludzi bezbożnych i parających się czarną magią, ludzie ci ofiarowywali diabłu swoją duszę za możliwość stawania się wilkołakiem

f) według rosyjskiej legendy, aby stać się wilkołakiem, należy przeskoczyć przewrócone drzewo w lesie, wbić w nie miedziany nóż, po czym wyrecytować odpowiednie zaklęcie.

g) wypicie wody, która zebrała się w zagłębieniach pozostawionych przez wilcze łapy w miękkiej ziemi lub napicie się z wilczego wodopoju.

h) zjedzenie mózgu zwierzęcia zabitego przez wilki.

i) zjedzenie wilczego mięsa lub mózgu

j) nacieranie się magicznymi maściami podczas pełni Księżyca; maści takie można było dostać z rąk wiedźmy lub podobnych jej istot, bądź też przyrządzić ją samodzielnie (np. mikstura z korzenia pokrzyku wilczej jagody /Athropa belladonna/, krwi nietoperza, lulka czarnego /Hyoscyamus niger/, srebrnika /Potentilla anserina/, niekiedy mówi się także o opium, sadle dzieciobójcy i sadzy, a wszystko to podczas recytowania odpowiednich zaklęć).

k) wilczy pas - przemienić się w wilka mógł ktokolwiek, kto miał dostęp do magicznego pasa to umożliwiającego; wilkołak taki mógł pozostawać pod postacią wilka tak długo jak tylko chciał i w każdej chwili był w stanie powrócić do swojej ludzkiej formy; pas pochodził najczęściej z rąk samego diabła lub poddanych mu demonów.

l) wypicie kufla specjalnie przyrządzonego piwa wraz z recytacją magicznej formuły (jak to miało miejsce u Liwów)

m) branie udziału w magicznych zebraniach czy obrzędach (w kulturze germańskiej były to tajne zgromadzenia młodzieży męskiej, podczas których młodzi wojownicy uzyskiwali okresowo wilcze własności, takie jak dzikość, siła czy wytrzymałość, często dzięki określonym praktykom, jak picie ludzkiej krwi czy napojów oszałamiających)

n) spożycie określonych ziół – niektóre źródła mówią o pewnym gatunku rośliny, którego zerwanie i spożycie powoduje zmianę w wilkołaka; kwiat ten występuje podobno w regionie bałkańskim; brak zgodności co do jego wyglądu – według jednych jest to duża czerwona stokrotka, innym razem zaś trupio biały słonecznik o lekkim zapachu – jednak niewątpliwie jest on bardzo atrakcyjny;

o) spożycie magicznych napojów – wiadomo, iż specyfiki z dodatkiem tojadu lisiego Aconitum lycoctonum vulparia podawane były niegdyś przez wiedźmy ludziom, których chciały one przemienić w wilki;

p) wilcza skóra - podobnym do wilczego pasa sposobem na transformację było przywdzianie wilczej skóry; w niektórych podaniach skóra mogła być zdejmowana, w innych zaś raz ją założywszy, człowiek pozostawał wilkiem do końca życia lub do uwolnienia, samoistnego - poprzez dowiedzenie swojego człowieczeństwa i nie danie się zdominować wilczej naturze, lub też wymagającego wpływu i działania z zewnątrz.

II) wilkołactwo wywołane przez kontakt z wilkiem lub wilkołakiem - likantropia naturalna:

1) kontakt bezpośredni z wydzielinami i płynami organizmu likantropa (krew, wydzieliny wszystkich gruczołów) pod jego wilczą postacią - tzw. wirus Lyc-V jest bardzo podobny do znanego nam wirusa HIV, dlatego sposoby na zarażenie są w pewnym zakresie zbliżone; zaliczamy tutaj: ugryzienie, zadrapanie, skaleczenie przedmiotem zabrudzonym krwią wilkołaka, itd.; pierwotnie ten stuprocentowy sposób na nabawienie się wilkołactwa sprowadzał się jedynie do ugryzienia, w dzisiejszych czasach jednak gama zaraźliwości wzbogaciła się o pozostałe możliwości, a więc wszystkie sposoby kontaktu z zarażoną krwią (oczywiście mający do czynienia z przedostaniem się cieczy zarażonej do krwioobiegu ofiary); niektórzy mogą zastanawiać się dlaczego kwalifikuje się tu zadrapanie/rana wyrządzona za pośrednictwem pazurów - tak jak w przypadku ugryzienia zachodzi kontakt przenoszącej wirus śliny z krwią ofiary, tak w przypadku pazurów w interakcję wchodzi wydzielina gruczołów używana w naturze do znaczenia terytorium, również zarażona wirusem; warto przy tym wspomnieć, że o ile wilkołak w niektórych podaniach jest w stanie zarażać poprzez ugryzienie także pod ludzką postacią, tak najprawdopodobniej rzecz ma się odwrotnie w stosunku do zadrapań i ran spowodowanych za pośrednictwem pazurów.

a) transfuzja lub wstrzyknięcie nawet niewielkiej ilości zarażonej krwi jest kolejnym pewnym sposobem na skażenie organizmu likantropijnym wirusem.
III) wilkołactwo wywołane przez pozostałe czynniki:

1) niektóre źródła podają też, że wilkołakiem staje się każdy poczęty podczas pełni Księżyca i ten, kto śpi na otwartym powietrzu podczas pełni, w środy lub piątki w okresie letnim.

2) przędzenie/szycie podczas pełni Księżyca według niektórych wierzeń miało prowadzić do tego, że potomkowie danej osoby miały być wilkołakami (szczególnie w odniesieniu do kobiet przy nadziei).

3) bycie siódmym synem jednej kobiety, zwłaszcza jeśli wcześniej na świat przychodziły tylko córki, lub też bycie siódmym z synów tych samych rodziców (w Galicji, Brazylii i Portugalii dzieci takie zabijano, wypędzano lub oddawano do adopcji)

4) bycie siódmym lub dziewiątym dzieckiem tych samych rodziców (w Rumunii osoba taka stawała się likantropem dopiero po śmierci, zwykle w siedem lat po niej; wówczas opuszczała miejsce pochówku i – podobnie jak nosferatu – wypijała krew ludzką)

Informacje pochodzą z: http://www.remus-lupin.blog.pl/[/blok]##edit_byblack_angel 2006-02-18 10:13:04##ed_end##

Autor: 944